Marcel speelt trekzak en zingt
Gek eigenlijk, tot 2001 had ik nog nooit van folkmuziek gehoord. Ik had al wel jaren gitaar gespeeld in allerlei popbandjes, maar toen ik in de herfst van dat jaar met gitaar naar een sessie ging in een bekend Bredaas Folkcafé, had ik niet verwacht dat deze middag zo’n verandering in mijn muzikale leven zou brengen. Het toeval wilde dat enkele leden van de Bredase band Navenant aanwezig waren, naarstig op zoek naar een gitarist. Het klikte meteen, en nog dezelfde week begon ik met Navenant te repeteren en werd compleet gegrepen door de volksmuziek uit alle windrichtingen. Al snel ontdekte ik dat ik verliefd werd op het geluid van de doorslaande tongen van accordeon en harmonica. Mijn vader had de monika (sorry, ik blijf een Brabo) van opa nog op de kast staan, en zo begon mijn ontdekkingstocht op dit instrument. Ik leerde mezelf deunen aan, en eind 2003 kocht ik mijn eerste eigen trekzak. Met pijn in het hart moest ik afscheid nemen van Navenant door mijn verhuizing naar Amsterdam.
Het was voor mij wel duidelijk dat ik verder wilde met het maken van folk, en dat dat al spelend op een harmonica zou zijn. Via via kwam ik contact met Frans Tromp, die mij begeleidde in het mooi afronden van deunen en de finesse van het instrument trachtte bij te brengen. In diezelfde tijd zochten Doortje en Hans mensen om muziek mee te maken. We bleken dezelfde ideeën te hebben over muziek maken. Gevarieerde stukken, vele lagen erin, het hart moet aangesproken worden, deunen en liederen bewerken zoals we ze zelf voelen,… En natuurlijk het allerbelangrijkste: je moet er lol in hebben met elkaar. Met Piet erbij werd de band compleet.
Zo zie je maar wat ’t Gevolg kan zijn van een middagje sessiespelen!
NB: Voor de editie van juni 2012 deed Gert-Jan Kamphorst een interview met Marcel over zijn persoonlijke insteek op het instrument onder de titel “Ik ben vooral een bandspeler”.